Hoofdstuk 1 - Prins Siddhartha wordt geboren
Heel lang geleden leefden er in India een koning en een koningin. Ze waren in blijde verwachting van een kind. Op een nacht droomde de koningin van een witte olifant. Iedereen wist, dat als je droomde van een witte olifant dit iets heel bijzonders betekende. De volgende ochtend vertelde de koningin haar droom aan de koning. Allebei waren ze benieuwd wat de droom kon betekenen. Ze lieten de wijste man van het land naar het paleis komen. Misschien kon hij vertellen wat deze droom te betekenen had.

De wijze man dacht heel diep na. Hij sloot zijn ogen en sprak: “Ik zie twee verschillende dingen. Ten eerste zie ik dat u een zoon krijgt die later een hele sterke en machtige koning zal worden. Hij zal een goed veldheer worden en veel land veroveren. Er zal een nieuw paleis worden gebouwd, nog groter en mooier dan waar u nu in woont.
Ten tweede zie ik dat u een zoon krijgt die geen koning wordt, maar wel een heel wijs man zal worden. Uw zoon zal een soort meester worden en de mensen leren om op een juiste manier te leven.
Het zijn twee verschillende betekenissen, maar ik weet niet welke van de twee werkelijkheid zal worden.”
Na deze woorden vertrok de man en verdween in het bos.

De koning en de koningin keken elkaar geschrokken aan. Twee zulke verschillende betekenissen, wat moesten ze daar nu mee? De hele dag moesten ze erover nadenken, tot de koning sprak: “Ik wil dat mijn zoon een sterke machtige koning zal worden. We moeten ervoor zorgen, dat hij straks nergens over gaat nadenken. Want van nadenken word je wijs. Om te bereiken dat hij een heerlijk en zorgeloos leven zal leiden, laten we niets in het paleis toe wat naar en verdrietig is. Geen ouderdom, geen ziekte en geen pijn.”

En zo gebeurde het. De prins werd geboren en ze noemden hem Siddhartha. Vanaf nu moesten alle oude mensen buiten het paleis wonen. Als iemand ziek werd moest hij buiten het paleis worden verzorgd, want de kleine prins mocht geen oude of zieke mensen zien. Het paleis en de paleistuin werden zo ingericht dat de prins alleen maar leuke dingen kon meemaken. Alles waar de prins zich aan zou kunnen bezeren of verdrietig van kon worden, werd niet toegelaten. Ook gaf de koning de opdracht dat aan alle wensen van de prins voldaan moest worden. Alles kon en alles mocht. De prins kreeg een heerlijk leven.
Er was echter één ding wat beslist niet mocht. De prins mocht nooit of te nimmer buiten het paleis of de paleistuin komen. Iedereen in het paleis kreeg de opdracht daar streng op te letten.

Hoofdstuk 2 - Siddhartha wordt groter
De prins groeide op tot een grote vriendelijke jongen die nergens over nadacht. Dat hoefde ook niet, want alles was goed en hij kreeg wat zijn hartje begeerde. Maar hij werd groter en het leek of het paleis en de tuin steeds kleiner werden. Hij had alles al wel gezien en gedaan. Met zijn ogen dicht kon hij de weg in de tuin en in het paleis vinden. Zelfs de kleine onopvallende deur in de hoge muur die rondom het paleis stond, had niets nieuws meer voor hem. En iedere keer opnieuw probeerde hij of deze deur ook open kon, maar nooit lukte hem dit. Tot op die ene dag …

Op een van zijn tochten door de tuin probeerde de prins nog maar eens de deur open te krijgen. En warempel, je gelooft het niet, de deur ging langzaam open. Vlug glipte Siddhartha naar buiten en kon zijn ogen niet geloven wat hij daar allemaal zag. Hij zag straatjes en huizen die kriskras door elkaar stonden, er was een weg van water met een brug erover. Winkeltjes, een markt met kraampjes en heel veel verschillende mensen. Hij viel van de ene verbazing in de andere.

Plotseling zag hij midden op een plein een magere man zitten. De man had maar één been en hield zijn handen vragend omhoog. Siddhartha liep naar hem toe en hield een voorbijganger aan om te vragen wat hier aan de hand was. De voorbijganger antwoordde: “Dat is een arme ongelukkige man die aan het bedelen is.” Bedelen …arm … ongelukkig, Siddhartha had deze woorden nog nooit gehoord. En de man had ook maar één been, dat kon toch niet zomaar? “Nee,” zei de voorbijganger, “niet zomaar, hij heeft een ongeluk gehad, dat kan iedereen overkomen.”
“Mij niet!” zei Siddhartha beslist. “Mij niet!”
“O, jawel hoor,” zei de man. “Een ongeluk ligt in een klein hoekje.” Daar moest Siddhartha eens goed over nadenken.

In gedachten verzonken liep hij verder, maar schrok van wat er nu weer te zien was. Aan de overkant van de straat liep een klein oud vrouwtje, leunend op een stok. Haar gezicht was helemaal gerimpeld en ze had geen enkele tand meer in haar mond. Prins Siddhartha wees naar haar en riep: “Wat is dat?”
Een voorbijganger bleef stilstaan en vroeg verbaasd: “Wat bedoel je?”
“Daar!”, wees Siddhartha. De voorbijganger keek en zei ongeduldig: “Dat is een oude vrouw, dat zie je toch.”
“Oud?”, zei Siddhartha. “Wat is dat nu weer?”
“Nou als je heel lang leeft, dan word je vanzelf wel oud.”
“Maar ik toch niet?”, vroeg Siddhartha.
“Het is wel te hopen voor je, of wil je soms liever vroeg doodgaan?”
Alweer moest Siddhartha nadenken. Doodgaan, wat was dat nu? Hij had nog nooit zoveel gehad om over na te denken.

Ondertussen liep de dag ten einde. De schemering viel en het werd stil op straat. Siddhartha voelde dat hij honger en dorst kreeg. Snel liep hij terug naar het paleis, zocht de deuropening in de muur en glipte vlug naar binnen.
Hij wist dat vanaf deze dag niets meer hetzelfde zou zijn. Buiten het paleis was hij begonnen met nadenken en dat zou nooit meer ophouden. En het gekke was, hij wilde niets liever dan nadenken.
Toen hij dit aan zijn vader en moeder vertelde, wisten zij welk deel van de voorspelling van de wijze man was uitgekomen. De droom van de witte olifant betekende dat hun zoon een wijze leermeester zou worden.

© Missio Nederland, 2013
Er is gebruik gemaakt van ‘Met hart en ziel’, een uitgave van Missio